عسل 3000 ساله ، از مقبره فراعنه ، هنوز قابل خوردن است. چگونه می توان یک غذا را هزاران سال بدون خراب شدن دوام آورد؟
قدیمی ترین غذایی که تا به حال خورده اید چیست؟ اگر به یخچال و کمدهای خود نگاه کنید ، چه غذایی بیشتر از همه در آنجا بوده است؟ آیا هنوز هم خوردن را بی خطر می دانید؟
اول اینکه عسل از کجا می آید؟ چگونه ساخته می شود؟
عسل توسط زنبورها ساخته می شود و با شهد شیرینی که توسط گل تولید می شود شروع می شود. گلها شهد ، مایع غنی از قند ، تولید می کنند تا حشرات را به دیدن خود جذب کنند. در حالی که حشرات حریصانه این شهد شیرین را می چسبانند ، تکه های گرده را جمع می کنند ، گرد و غبار ریز که حاوی مواد ژنتیکی گیاه است. هنگامی که حشره به سمت گل بعدی حرکت می کند ، مقداری از گرده گلهای قبلی رسوب می کند.
در کندو ، زنبورهای کارگر بارها شهد را مکیده و به قسمت عسلدان می برند و رطوبت عسل را کاهش می دهند. آنها همچنین آن را با آنزیم های گوارشی خود که قند ، نشاسته و پروتئین موجود در شهد را تجزیه می کنند مخلوط کرده و اسیدی تر می کنند.
هنگامی که شهد غلیظ شد و این فرایند را طی کرد ، زنبورها آن را در لانه زنبوری قرار می دهند. سپس زنبورها عسل زخیره شده را پلمپ می کنند.
سه دلیل برای خراب شدن عسل وجود دارد: اسیدیته ، نسبت قند به آب و خواص ضد میکروبی آن.
اسید: با وجود رنگ روشن و شاد ، اما خانه مطلوبی برای باکتری ها نیست. عکس توسط الکس کندریتیف.
اسیدیته
اول ، اجازه دهید در مورد اسیدیته صحبت کنیم. اکثر باکتری ها ترجیح می دهند در شرایط خنثی رشد کنند ، نه اسیدی و نه پایه. در شرایط اسیدی ، بسیاری از پروتئین های اساسی که ماشین های مولکولی داخل سلول ها را تشکیل می دهند ، تجزیه می شوند.
آنزیم هایی که زنبورها برای تجزیه قند موجود در عسل استفاده می کنند باعث اسیدی تر شدن آن می شود و برای رشد باکتری ها جذابیت کمتری دارد.
محتوای قند
دوم ، عسل مقدار زیادی قند دارد - اما آب بسیار کمی دارد ، به لطف کار زنبورها برای تبخیر بیشتر آن برای غلیظ شدن شهد. در واقع ، عسل آنقدر قند دارد که رطوبت سنج است - یعنی می تواند آب را از هوا جذب کند!
به جعبه جوش شیرین فکر کنید که احتمالاً جایی در خانه شما ، شاید در پشت یخچال شما باشد. آیا تا به حال متوجه شده اید که چگونه پودر پس از مدتی متراکم می شود؟ این به این دلیل است که پودر آب را از هوا جذب می کند ، به ویژه در شرایط مرطوب.
عسل هم به همین شکل است. عسل به طور معمول حدود 18 درصد آب دارد که برای رشد بیشتر باکتری ها کافی نیست. آنها در بیابانی گرفتار شده اند! تنها در صورت افزودن آب بیشتر ، مانند عسل در معرض رطوبت ، در نهایت می توان باکتری ها را رشد کرد. هنگامی که میزان آب به بیش از 25 rises افزایش می یابد ، ممکن است باکتری ها رشد کنند - به همین دلیل مهم است که یک ظرف عسل را بسته نگه دارید.
ترکیبات ضد میکروبی
سوم ، چند مولکول در عسل وجود دارد که با باکتری ها مبارزه می کنند.
اولین مورد پراکسید هیدروژن است که به عنوان محصول برخی از آنزیم های مورد استفاده زنبورها برای هضم قندهای پیچیده تولید می شود. پراکسید هیدروژن دیواره سلولی باکتری ها را تجزیه می کند.
اما برخی از انواع عسل همچنین دارای ترکیبات ضد میکروبی دیگری مانند دفنسین -1 ، آنتی بیوتیکی است که زنبورها به عنوان بخشی از سیستم ایمنی خود تولید می کنند. هزاران سال است که عسل برای درمان زخم ها به عنوان یک ضد عفونی کننده استفاده می شود ، اما اکنون محققان به دنبال عسل به عنوان منبع بالقوه آنتی بیوتیک های جدید هستند.
