برای تولید نیم کیلوگرم عسل باید ۶۰ هزار زنبور، مجموعا ۵۵ هزار کیلومتر پرواز کنند و روی بیش از دومیلیون گل بنشینند تا بتوانند شهد لازم برای تولید این میزان از عسل را به دست آورند.
بعد از جمعآوری شهد، زنبور آن را در شکم خود ذخیره میکند، در آنجا با آنزیمها ترکیب و سپس شهد به دهان زنبور برگشت داده میشود و به دهان زنبور بعدی منتقل میشود، این فرآیند آنقدر تکرار میشود تا شهد تا حدودی هضم شود و در پایان در کندو ذخیره میشود.
پس از آن زنبورها با بهم زدن بالهایشان شهد را خنک میکنند که منجر به تبخیر آب موجود در آن میشود و مادهای غلیظ به دست میآید که آن را عسل مینامیم. کندوی زنبور عسل از مادهای به نام موم ساخته میشود که از شکم زنبورها خارج و سپس سفت میشود.
طبق گزارش لایو ساینس (Live Science):
«عسل به دور از هوا و رطوبت میتواند مدت نامحدودی نگهداری شود و منبع غذایی کاملی برای زنبورها در ماههای سرد زمستان باشد.»